MASKE

Merhaba sayın okuyan,

Bu yazımda çok uzun zamandır düşündüğüm bir konuyu sizinle paylaşmak istiyorum. Bir insanı ne kadar iyi tanıyabiliriz, dostlar, arkadaşlar ve tanıdıklar...

Bir çok insan yaşamlarının içinde gerek uyum sağlamak gerekse başkaları ile iletişimlerini sürdürmek adına farklı maskeler takıyorlar. Burada bahsettiğim maskeler ne yazık ki La Casa De Papel, V for Vendetta filmlerindeki veya ciltteki ölü deri temizleyip, parlaklık ve yumuşaklık gibi özellikler kazandıran çeşitli peeling maskeler değil...

Çoğu insan maskeleri ile yaşayarak, korunma mekanizmaları ile tetikte bekledikleri için, gerçek içsel duygu durumlarını ortaya koymuyorlar. Çoğu kişi başkalarını kaybetmek veya dışlanmaktan korktuklarından dolayı kendileri olmaktan çıkıyorlar.

Maskelerimizi çıkarmamız ve kendimiz olmamız için elbette ilk önce maskelerimizi keşfetmemiz ve hissettiğimiz gibi korkmadan davranışlarımızı ortaya koymamız çok önemli. Çünkü ancak gerçek kendi benliğimize ulaştığımız zaman yaşamımızda olmamız gerektiği noktada durabiliyor ve kendi gücümüze sahip çıkıp onu hayata geçirebiliyoruz.

Kendimden ve kendi yaşantımdan esinlenerek aslında bu yazıyı yazma gereği duydum. Bulunduğumuz çevre aslında çoğumuz için evet çoğumuz diyorum çünkü istisna insanlar var her yerde kendileri olabilen rahat konuşan ama bir o kadar da eleştiri ve dışlanmayı kabul edebilecek özgüvene sahip olan veya sahip olmayıp kavgacı olanlar... Ben bu istisna insanlardan değilim ki eğer bunu okuyorsan belki sende değilsindir... Yeni bir ortama girdiğinizde, önce rahat edebileceğiniz bir yer seçip, çevredeki insanların tiplerine baktıktan sonra eğer biri sizinle konuşursa cevap veren haricinde çok konuşmayan, soğuk görünen (aslında olmayan) tiplerdenseniz birbirimizi anlayabiliriz.

Ben hep bu tip oldum. Öğrenciyim, hayatımın çoğu öğrenci olarak geçti. Tecrubelerimde haliyle okul ve öğrencilik hayatını kapsıyor hoştur ki insanlar yaşantıları boyunca zaten yeni insanları bu dönemlerinde görüyor tanışıyorlar... İlkokul, Lise, Üniversite dönemleri artık vereceğim örneklerin zamanını beni gerçekten tanıyan insanlar en azından tanımaya yaklaşmış insanlar bilir... Beni tanıyor iseniz burada okuyacaklarınızdan bazıları siz olabilirsiniz. Tanımıyorsanız ise bir şey kaybetmiş sayılmazsınız en azından bu metin için...

Biraz özele inersek kendi tecrubelediğim örneklerle devam edelim...

Sınıfa girdim tabi hep yeni yüzler, kimseyi tanımıyorum, yanımda kimse yok. Bu his işte özgüven eksikliği ile birleşince ortaya sessiz ve çekingen bir karakter çıkıyor. Çevrenize bakarsınız temiz giyimli, bakımlı insanlar, size göre ( yaşantınız kütürünüz geçmiş tecrubeleriniz) orospu gibi dolaşan kızlar, kürdo gibi ( ırkçılık yapmıyorum genel olarak böyle hitap edilir) giyinmiş acayip hayvanlara benzirsen tarzında takılan erkekler ve utancınızdan veya çekingenliğinizden yüzlerine bile bakamadığınız diğerleri... Diye düşünür insan ama sonra bir tanışırsınız ki; Orospu gibi göründüğünü düşündüğünüz kızlar harbi adam çıkar, iyi birine benziyor dediğiniz biri ise arkanızdan kuyunuzu kazacak kişi olabilir. ADAMLIK CİNSİYET DEĞİL ŞAHSİYET MESELESİDİR. Bu yüzden insanları dış görünüşleriyle yargılamamayı öncelikle öğrenmeliyiz. Onların maskelerini veya gerçek yüzlerini, duygularını ve düşüncelerini ancak onları tanımaya başladıktan sonra öğrenebilirsiniz.

Tanımak demişken, tanımak ve bilmek nedir? arkadaşlık ve dostluk nedir?

"Beni bilen çoktur ama aslında tanıyan..." Ben de maske kullanıyorum, bunu istemeyerek yapıyorum. Genellikle kalabalık ortamlarda çekingen, soğuk ve sessizim. Bir çok arkadaşımdan " Neden hiç gülmüyorsun, sıkıldın mı?, Eğlenmiyor musun?" gibi sorular duydum. Bazı insanlarla enerjiniz tutar ve onların yanında maskelerinizden kurtulursunuz ve o kişilere sizi gerçekten tanıma şansı verir ve hatta belki de yeni dostluklar kazanabilirsiniz. Ebeveynlerimizi seçme fırsatımız yok ama dostlarımızı biz seçeriz.Kan bağıyla değil ama yürek bağıyla bağlandığınız insanlar vardır. Güven verirler bize, tıpkı bir boşlukta yürürken arkadan geleceğini bildiğin için korkusuzca yürümek gibidir onlarla dost olmak. Onlar ailemizin içine kattıklarımızdır. Benim de dostum diyebileceğim insanlar iki elin parmaklarını geçmez ve daha fazlasına ihtiyaç duyulacağını düşünmüyorum. Arkadaş evinize gelir, siz ona "ne içersiniz?" diye sorarsınız. Bir dostunuz evinize geldiğinde ise, bulaşıkları yıkar, tost yapar, sizinle eğlenebilmek için bir şeyler katar o güne, yardım eder, güldürür...Geriye kalanlar ise sadece sınıf arkadaşları ve hatta tanıdık olarak kalanlar...

Beni gerçekten tanıma fırsatı bulanlar halen muhabbet ettiğim, uzakta olsa konuşmaya çalıştığım, mesajlarını gördüğümde heyecanlandığım sevindiğim insanlar. Bu demektir ki; enerjimiz tutmuştur, birbirimizi tanıma fırsatı yakalamışızdır ve yeni bir dost kazanmışızdır.

Son zamanlarda başka bir şehirde yeni bir hayatı deneyimleme fırsatı buldum. Bu da beni insanlarla ve kendimle iletişime dahil etti. Düşündüm ve bundan ne kadar hoşlanmasam da benim de maskem vardı ki son zamanlarda beni eskiden de tanıyan dostlarım gerek mesajlarda gerekse yüzyüze ne kadar değiştiğimi, insanlarla iletişim kurduğumu, güler yüzlü olduğumu söylediler ( bunları duyunca eski benliğimden korktum, nasıl biriymişim ben ya, ama tabii şu an daha çok özgüvene sahip biri olarak yaşıyorum). İnsanlarla daha samimi daha kendim gibiyim. Onların benim hakkımda düşünceleri ne olur diye düşünmeden kendim oluyorum...

Samimiyet yaşadığımız dönemdeki en değerli niteliklerden bir tanesi çünkü bir çok kişi kendisi olmaktan çıkarak başkalarını kopyalıyor ve o biçimde daha çok kabul göreceğine inandığı için o tarzda hareket etmeye devam ediyor. Çoğu insanın yaşadıkları sorunların gerçekleri söylemediklerinden kaynaklandığını keşfettiklerini gördüm. Gerçekten herkes devamlı kendi özbenliği gibi hareket etse ve hissettiği gibi yaşayarak gerçek kendisi olsa dünya bambaşka güzellikte olur.

Gerçek öz benliğimi, tam anlamı ile kendim olarak yaşamama niyet ediyorum !